Παραλογη

Παραλογη (χωρίς τόνο) | Πανάρχαιο δημοτικό

Σαράντα πέντε υπουργοί κι εξήντα εργολάβοι φτιάχνανε σιδηρόδρομο στα Τέμπη, στην κοιλάδα. Ολημερίς τον χτίζανε, το βράδυ εγκρεμιζόταν. Μοιριολογούν οι υπουργοί και κλαιν οι εργολάβοι: "Αλοίμονο στις μίζες μας, κρίμα στις βολεψιές μας, ολημερίς να χτίζουμε το βράδυ να γκρεμιέται." Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε αντίκρυ στό ποτάμι, δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σαν χηλιδόνι, παρά εκελάηδε την ψυχρή του κέρδους τη λαλίτσα: “Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, το τραίνο δε στεριώνει, και να στοιχειώστε φοιτητές, εργάτες και διαβάτες, εκείνους που σας θρέφουνε και σας χρυσοπληρώνουν και που νομίζουν πως αυτούς εσείς υπηρετείτε” Τ' άκουσαν οι ιθύνοντες και λογικό τους μοιάζει. Μηνούν δεξιά κι αριστερά πως όλα πάνε πρίμα, πως οι γραμμές είναι ασφαλείς, το τραίνο πως τα σπάει, είναι λιγάκι ακριβό, μ’ αξίζει τα λεφτά του, σ’ όλον τον κόσμο ζηλευτό, ως την Ιαπωνία!

Κι όλοι το τραίνο πήρανε να πάνε στη δουλειά τους κι είπαν “κοιμήσου ήσυχη το βράδυ” στη μαμά τους. Το τραίνο ετσακίστηκε πάνω στη μαύρη ράγα. Ρεπόρτερ και πολιτικοί, ραγίζεται η καρδιά τους. Από μακριά τους χαιρετούν κι από κοντά τους θάβουν: Ένας πηχάει με το γιατί κι άλλος με τη συγγνώμη, παίρνει και ο πρωθυπουργός και ρίχνει μέγα λίθο. “Αλίμονο στη μοίρα μας, κρίμα στο ριζικό μας!” τώρα θρηνούν οι υπουργοί και κλαιν οι εργολάβοι κι οι δημοσιογράφοι τους χύσανε μαύρο δάκρυ. Όλοι απορούν κι εξίστανται μ' αυτήν την τραγωδία μα υπόσχονται πως "δε θα πάει χαμένη η θυσία". Κι αυτοί που τους ταΐζουνε στους δρόμους κατεβήκαν, κλαίνε απ’ την αγανάκτηση (κι από τα δακρυγόνα), κλαίνε για όλα τα παιδιά τα αδικοχαμένα, για τους ανθρώπους πού ‘γιναν στάχτη κι αποκαΐδια