#Justice4Zackie
Χτες η επέτειος ενός χρόνου από τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Κι ένα όχι-και-τόσο-παραμύθι που έγραψα για την παράσταση 'queer αναγνώσεις της Λένας Πλάτωνος' που παρουσιάστηκε στην Εναλλακτική Σκηνή της Λυρικής το Δεκέμβρη του 2018.
Στον πλανήτη Κλάψτικ οι άνθρωποι κλαίνε μόνο για ασήμαντα πράγματα. Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, βλέπεις ανθρώπους να κλαίνε. Έχασα το λεωφορείο, χάλασε το κινητό μου, δε βρίσκω πάρκινγκ, μου κάηκε το φαγητό, δεν πήρα προαγωγή, η μύτη μου είναι στραβή, το παιδί δε μου’φερε καλούς βαθμούς, τέλειωσε το χαρτί τουαλέτας, έσπασε η αγαπημένη μου κούπα, οι τηγανητές πατάτες παχαίνουν. Βγαίνουν έξω στα μπαλκόνια, στέκονται μπροστά στα παράθυρα, ποζάρουν μέσα σε βιτρίνες, πάνω σε μαρμάρινα βάθρα στις πλατείες και κλαίνε γοερά. Οι περαστικοί τους θαυμάζουν και χειροκροτούν. Ύστερα όλοι πηγαίνουν στις δουλειές τους ήσυχοι. Στο δρόμο συναντούν τους Άλλους, εκείνους που δεν τους μοιάζουν. Αυτούς δεν τους χαιρετάνε, συνήθως κάνουν πως δεν τους βλέπουν γιατί δεν ταιριάζουν με το ντεκόρ κι αυτό τους δίνει στα νεύρα. Κι αν τύχει και τους βρουν ανήμπορους, αβοήθητους, κυνηγημένους, πληγωμένους, μισοπεθαμένους, να τους ξεφτειλίζουν, να τους βασανίζουν, να τους σκοτώνουν στο ξύλο, να τραβάνε τις ελαστικές σκιές τους ώσπου να ματώσουν, κάποιοι προσπερνούν μουρμουρίζοντας «καλά να πάθει», άλλοι ρίχνουν κι αυτοί καμιά κλωτσιά να ξεδώσουν, μα οι περισσότεροι στέκονται και κοιτάζουν και δε μιλούν. Πάντως σίγουρα δεν μπορούν να κλάψουν για τέτοια πράματα. Όσο κι αν ζοριστούν δεν μπορούν να χύσουν ούτε ένα τόσο δα μικρούλι δάκρυ. Μόνο φοράνε τα μαύρα γυαλιά τους λες και προσπαθούν να αποκαλύψουν κρύβοντας μια θλίψη που δεν υπάρχει.
Υπάρχει όμως στην άκρη της πόλης ένα μικρό νησί που αιωρείται πάνω σ’έναν ωκεανό από παράξενα νεφελώματα. Είναι τα δάκρυα που δε χύθηκαν ποτέ από τους κατοίκους του Κλάψτικ. Εκεί ζει ολομόναχος ο Κλαψτικοποιητής. Στη μέση του νησιού είναι το εργοστάσιο κλαψτικοποίησης. Το εργοστάσιο έχει σχήμα γιγαντιαίου φουσκωτού κροκόδειλου. Τα δάκρυα που δε χύθηκαν ποτέ, μπαίνουν μέσα στο στόμα του κροκόδειλου κι ύστερα κυλούν απ’τα μάτια του κλαψτικοποιημένα, ενώ από το πίσω μέρος του εργοστασίου βγαίνουν οι απόβλητες τύψεις σε σχήμα κροκοδείλιου περιττώματος. Κι ο Κλαψτικοποιητής συλλέγει τα κλαψτικοποιημένα δάκρυα μέσα σε μικρά γυάλινα μπουκαλάκια.
Κάθε Κυριακή, την ώρα που σχολάνε οι εκκλησίες, ο Κλαψτικοποιητής κατεβαίνει στην αγορά να πουλήσει στους κατοίκους του Κλάψτικ τα κλαψτικοποιημένα τους δάκρυα. Κι αυτοί πληρώνουν όσο όσο. Γιατί στα οικογενειακά σουαρέ, στα κοκταίηλ πάρτυ και τα κοσμικά γκαλά, τα κλαψτικοποιημένα δάκρυα κάνουν θραύση. Λαμπυρίζουν υπέροχα στις άκρες των ματιών τους, καθώς κυλούν στο πάτωμα βγάζουν μια γλυκανάλατη μουσική κι αν τυχόν στάξουν μέσα στα ποτήρια τους, μεταμορφώνουν τα κοκταίηλ από αίμα αθώων σε μπλάντυ μαίρη. Κι όλοι υψώνουν τα ποτήρια τους θριαμβευτικά, ας πιούμε σ’αυτό το θαύμα των δανεικών ενοχών.
