happy 2021!
[ελληνικά παρακάτω]
Happy New Year to all with a little text I wrote about my latest project, komik_satie. This cute little comic book is available in print on my etsy shop with free delivery worldwide. Just click here to order
Since I was little, my imaginary friends have always been celebrities. Whenever I felt lonely, sad or simply bored, I had imaginary conversations with various musicians, authors, actors, painters etc – always dead ones, usually the deader the better. Those conversations always ended up offering me forgetfulness, consolation, sometimes even entertainment. With a little help from this part of me that’s always been there for me (sic) in the guise of entirely dead celebrities, I managed to reach 2020 and experience this Hollywood science fiction production we’ve all been living due to the pandemic. After pinching myself a few times, to make sure this wasn’t just a bad dream, and after realising this situation had everything – loneliness, sadness and boredom – my good (old) imaginary friend Satie appeared. To those familiar with his work, perhaps the first thing brought in mind is his surreally uproarious sense of humour, which I rediscovered during the spring 2020 lockdown in London, while editing “A mammal’s notebooks” that was recently published by Strange Days Books. But to those who know Satie as well as to have had imaginary conversations with him, it is also known that he lived a very lonely life in a tiny Parisian apartment, creating music, texts and sketches manically – when he wasn’t busy playing the piano in cabarets. In music scores, letters, classified ads, articles etc of his, I found quotes that I presented through sketches, a bit like snapshots from my recent imaginary conversations with him. So this comic album is not simply a tribute to a wonderful mind. It is also my imaginary conversation with a beloved imaginary celebrity friend, who reminded me that not taking anything – and especially ourselves – too seriously, is often the only thing that can save us, whatever that means; and of course, that there can be no loneliness or sadness or boredom when one has such fine imaginary celebrity friends.
Καλή χρονιά σε όλ@ με ένα κειμενάκι που έγραψα για το τελευταίο μου πρότζεκτ COMIC SATIE, το οποίο κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες. Τα αντίτυπα είναι περιορισμένα γι'αυτό κάντε κλικ εδώ για περισσότερες πληροφορίες! Όλα τα βιβλία των εκδόσεων μπορείτε να τα παραγγείλετε σε οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο είτε με ένα μήνυμα απευθείας στις εκδόσεις.
Από όταν ήμουν μικρή, οι φανταστικοί μου φίλοι ήταν σελέμπριτιζ. Όποτε είχα μοναξιές, στεναχώριες ή απλώς βαρεμάρα, έκανα φανταστικούς διαλόγους με διάφορους/ες μουσικούς, συγγραφείς, ηθοποιούς, ζωγράφους κλπ – πάντα πεθαμένους, συνήθως όσο πιο πεθαμένους τόσο καλύτερα. Αυτοί οι διάλογοι κατέληγαν πάντα να με κάνουν να ξεχνιέμαι, να παρηγορούμαι, ακόμη και να διασκεδάζω. Με τη βοήθεια λοιπόν αυτού του κομματιού μου που ήταν πάντα εκεί για μένα (sic) με τη μορφή εντελώς νεκρών σελέμπριτιζ, κατάφερα να φτάσω στο 2020 για να ζήσω κι εγώ αυτή τη χολλυγουντιανή υπερπαραγωγή επιστημονικής φαντασίας που ζούμε όλες/οι μας εξαιτίας της πανδημίας. Αφού τσιμπήθηκα αρκετές φορές για να σιγουρευτώ πως δεν βλέπω απλώς ένα κακό όνειρο, κι αφού βεβαιώθηκα πως η φάση τα έχει όλα, και μοναξιά και στεναχώρια και βαρεμάρα, εμφανίστηκε ο (παλιός) φανταστικός μου φίλος ο Σατί. Για όσους/ες γνωρίζουν τη δουλειά του, μάλλον το πρώτο που τους φέρνει στο μυαλό είναι το χιούμορ του, σουρρεαλιστικά ξεκαρδιστικό, το οποίο ξαναανακάλυψα κατά τη διάρκεια του λοκντάουν της άνοιξης του 2020 στο Λονδίνο, με αφορμή την επιμέλεια του βιβλίου «Τα τετράδια ενός θηλαστικού» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Παράξενες Μέρες. Για όσους/ες όμως τον γνωρίζουν τόσο καλά ώστε να έχουν κάνει φανταστικούς διαλόγους μαζί του, είναι επίσης γνωστό πόσο μοναχικά έζησε ο Σατί, σε ένα μικροσκοπικό Παριζιάνικο διαμέρισμα, φτιάχνοντας μουσική, κείμενα και σκιτσάκια μανιωδώς – όταν δεν έπαιζε πιάνο στα καμπαρέ. Μέσα σε παρτιτούρες, επιστολές, μικρές αγγελίες, άρθρα κλπ βρήκα φράσεις του που τις παρουσίασα μέσα από σκίτσα ως στιγμιότυπα από τους πρόσφατους φανταστικούς διαλόγους μου μαζί του. Αυτό το κόμικ λοιπόν δεν είναι απλώς ένας φόρος τιμής σε ένα υπέροχο μυαλό. Είναι ένας ακόμη φανταστικός μου διάλογος με έναν αγαπημένο φανταστικό φίλο σελέμπριτι, που μου θύμισε πως το να μην παίρνουμε τίποτα – και ιδίως τον εαυτό μας – εντελώς στα σοβαρά, είναι καμιά φορά το μόνο που μπορεί να μας σώσει, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Και βέβαια πως δεν υπάρχει μοναξιά, στεναχώρια ή βαρεμάρα όταν έχεις τόσο εκλεκτούς φανταστικούς φίλους σελέμπριτιζ.
